Weer thuis!

Hallo allemaal,

Gisterenavond ben ik weer thuis gekomen! Op Schiphol stond het welkomstcomité met bloemen, dat is écht leuk thuiskomen!

In mijn laatste bericht schreef ik dat ik een dag in de herberg in Herbón moest blijven omdat ik me echt niet goed voelde en echt niet kon lopen. De hospitalera sprak alleen Spaans, een Australische heeft getolkt en geregeld dat ik die dag dus mocht blijven. Voordat de Australische vertrok, kwam ze nog even langs en vertelde ze dat ze mijn verblijf die extra dag voor mij betaald had. In deze herberg wordt een Donativo gevraagd. Dat betekent dat er geen vaste prijs is voor verblijf en eten, maar dat ieder in een kistje kan doen wat een en ander hem/haar waard is. Dus een vrijwillige bijdrage.

Ik was super verbaasd, maar ze stond erop!

Ik werd super lief verzorgd door de hospitalera en heb praktisch de hele dag alleen maar geslapen. Maar gelukkig, de dag erna voelde ik me veel beter en ben ik weer verder gegaan. Dat was een korte dag van ongeveer 10 km. Gelukkig kon de reservering in de volgende herberg een dag verplaatst worden. In die herberg ben ik vorig jaar ook geweest en toen mocht ik een extra dag blijven vanwege de pijn in mijn knie. De herberg ligt prachtig en is van zichzelf ook prachtig. De hospitalero en hospitalera zijn super aardige mensen en er wordt heerlijk gekookt. Dus ik vond het leuk daar weer naartoe te gaan. Ik werd begroet met: "Ah, daar is ze, voor de tweede keer!" Het was prachtig weer, in de grote tuin is een klein zwembad, we hebben met meerderen aan de rand zitten kletsen. Het water was koud, er werd nauwelijks gezwommen. En 's avonds aan een lange tafel heerlijk gegeten met mensen uit Nieuw-Zeeland, Australië, Engeland, Tsjechië, Canada, Duitsland en iemand uit Nederland.

De volgende dag, woensdag, voor de keuze: ga ik, zoals gepland, 12 km lopen naar de volgende herberg en de dag daarna de laatste 8 naar Santiago of loop ik die 20 km in één keer. Vanaf woensdag was mijn slaapplek in Santiago gereserveerd, dan zou ik dat weer moeten veranderen... dus ik besloot de 20 km te gaan proberen. Het was een prachtige route, het was heerlijk weer, en het ging goed. Dus toen ik in A Milladoiro aankwam, nog 8 km voor Santiago, besloot ik verder te gaan. En dat ging goed! Dus rond 14.50 uur stond ik op het plein voor de kathedraal in Santiago. Altijd weer een belevenis om dat plein op te lopen en van alle kanten meerdere pelgrims te zien aankomen. Ik werd meteen aangesproken door een Duitser die ik in Herbón ontmoet had, ook weer erg leuk. Na de nodige foto's werd ik op mijn schouder getikt door een Duitse die ik ook in Herbón ontmoet had. En toen naar mijn vaste slaapadres naast de kathedraal!

Na het inchecken ben ik meteen naar het pelgrimsbureau gegaan om mijn Compostela op te halen en met de laatste stempels was mijn stempelkaart (Credential) helemaal vol! En daarna door naar de Huiskamer van de Lage Landen in hetzelfde gebouw. Daar zijn elke dag Nederlandse vrijwilligers die Nederlandse en Belgische pelgrims ontvangen met thee/koffie. Ook altijd weer een leuk moment, je hoort ook de verhalen van anderen.

Ondertussen had ik al een app gekregen van een Duitse van wie ik op dag 13 afscheid genomen had, Zij was ondertussen na haar aankomst in Santiago doorgelopen naar Finisterre en kwam dezelfde dag terug naar Santiago. We hebben elkaar 's avonds op het plein weer ontmoet (de Duitse die ik die middag op het plein weer gezien had, kwam ook) en na een bezoek aan de pelgrimsmis, mét het zwaaien van de Botafumeiro, zijn we met z'n drieën gezellig gaan eten. De Botafumeiro is het grote wierooksvat dat in de kathedraal hangt. Het verhaal gaat dat men in de Middeleeuwen dat grote vat zwaaide omdat de pelgrims die na weken aankwamen in Santiago niet al te fris roken. Tegenwoordig wordt het alleen gezwaaid als ervoor betaald is. En dat was dus het geval!

Donderdag en vrijdag heb ik me weer heel goed vermaakt in Santago. Ik ben diverse mensen nog tegengekomen, waaronder het Amerikaanse echtpaar dat met hun (schoon)zus uit Australië ook in Herbón was. De Australische dus die mijn verblijf daar betaald had. Ze was zelf naar de kapper, dus ze was er niet bij helaas. Ik had me al voorgenomen om hen een drankje aan te bieden als ik ze nog zou zien. Maar helaas, ze zouden de volgende ochtend vroeg weer vertrekken en samen nog een drankje doen, kwam hen niet uit. Jammer dat ik daardoor de Australische niet meer gezien heb, maar we hebben nog wel geappt.

Ik ben naar de Engelse mis gegaan omdat ik het daar in 2018 en 2019 een bijzondere sfeer vond, de aanwezige pelgrims leveren ook een bijdrage. En daar bleek dat de enthousiaste priester uit de Filipijnen nog steeds in Santiago is en wist te vertellen dat ik in 2018 samen met een vrouw uit Ierland was. En dat klopt inderdaad!

Natuurlijk ben ik elke avond naar de Tunagroep gegaan die van 22.00 tot 00.00 uur onder de bogen tegenover de kathedraal muziek maakt. En donderdagavond ontmoet ik daar weer iemand. Met haar zat in in de boot van Vila Nova de Arousa naar Pontesecures en zij was ook in Herbón. Dus toch nog even een wijntje en vrijdagavond hebben we heel gezellig samen gegeten. En als afsluiting heb ik nog het laatste uurtje de Tunagroep bezocht. Er wordt altijd gedanst en gezongen door het publiek, maar vrijdagavond was het écht feest!

En elke ochtend heb ik samen ontbeten met een vrouw uit Colombia die als vrijwilligster in het Pelgrimsbureau werkt en perfect Duits spreekt. En ook weer meteen bijzondere gesprekken!

De dagen in Santiago zijn voorbij gevlogen! De hele maand is voorbij gevlogen!

Ik ben super blij dat ik deze Camino helemaal heb kunnen lopen, dat het goed gegaan is met mijn knie. Minder kilometers per dag en langzamer lopen, het heeft gewerkt!

Ik ben ook super blij met de vele ontmoetingen en gesprekken met al die bijzondere mensen.

En ik vind het super leuk dat jullie op mijn berichten reageren!

Dus wie weet... maar voor nu ga ik nagenieten!

Heel veel groetjes en welllicht tot een volgende keer...

Dimphy